“Sare komunitarioa” Administrazio Publikoaren eta herritarren arteko lankidetza-proiektuak definitzen dituzten funtsezko hamar ezaugarrietatik hamargarrena da. 2022tik hona, “Helburuaren argitasuna“, “Prozesuak bideratzea“, “Ebaluazioa“, “Komunikazioa“, “Lankidetza-moduak“, “Aurrekontuak eta baliabideak”, “Irekiera maila“, “Hibridazioa” eta “Koordinazio espazioak” kontzeptuak aztertu ditugu.
Orain, “Sare komunitarioa” jorratuko dugu, hamargarren eta azken funtsezko elementua. Adierazgarrienetako bat izanik, itxiera honekin batera bost artikulu eta hamahiru dokumentu datoz, aberastasun konplexuan sakontzen dutenak, lankidetza bidezkoagoak eta biziagoak eraikitzera gonbidatzen gaituztenak.
Sare komunitarioa deitzen diogu lurralde batean bizitza kolektiboa eratzen eta mantentzen duten harremanen, loturen eta egituren askotariko egiturari. Hori indartzea funtsezkoa da lankidetza publiko-sozial inklusiboagoa, iraunkorragoa eta herritarren errealitateekin konektatuagoa izateko. Sare hori aitortzeak egitura formaletatik haratago begiratzea eskatzen du eta balioa ematea harreman-prozesuei, afektuei, partekatutako ikaskuntzei eta egunerokotasunean eutsitako presentziari.
Administraziotik ikuspegi komunitario hori bultzatzeko, parte hartzeko espazioak irekitzeaz gain, modu aktibo, hurbil eta egokitzailean lagundu behar da. Beraz, tokiko ekosistemen konplexutasuna ulertu behar da, lidergoa berriz banatu, konfiantza sortu eta aniztasuna aberastasuna izateko (ez oztopo) baldintzak sortu. Komunitatearen alde egitea da, baita ere, gatazka bidearen parte dela onartzea eta eraldaketa-garaiak beti ez datozela bat erakundeen erritmoekin.
Ikuspegi horrek praktikak birpentsatzera, egiturak berrikustera eta elkarrekin egiteko modu berriak probatzera gonbidatzen gaitu. Lehendik dagoenetik eraikitzea, funtzionatzen duenetik ikastea eta nekez hasten denari eustea esan nahi du. Azken finean, komunitarioa dena artatzeaz gain, bertan bizi egin behar da, lagundu eta horizonte partekatu bidezkoagoak, biziagoak eta eraldatzaileagoak eraiki.
Lankidetza publiko-sozialeko prozesuetan, lidergoa administrazioan bildu ohi da. Benetan parteka dadin, beharrezkoa da erantzukizunak birbanatzea, konfiantza sortzea eta lidergo komunitarioak bultzada kolektiboaren zati aktibo gisa aitortzea.
Baina, konfiantza ez da dekretatzen, baizik eta etengabeko presentziarekin, entzute aktiboarekin eta benetako errekonozimenduarekin lantzen da. Administrazioak hurbiltasunetik eta apaltasunetik izan behar ditu espazio komunitarioak, errealitate anitzekin eta prozesu biziekin konektatzeko eskuragarritasuna erakutsiz.
Lan komunitarioak denbora, jarraitutasuna eta zaintza behar ditu. Erakundeen presak eta epe laburreko emaitzaren logikak heldutasuna, lotura iraunkorrak eta egosketa motela eskatzen duten prozesuak ahuldu ditzakete. Komunitateari eusteak erritmoak errespetatzea eta egonkortasuna ematea eskatzen du.
Gainera, prozesu komunitarioek baliotsuak diren ikaskuntzak sortzen dituzte, askotan ikusezinak izan arren. Horiek ezagutzeak, sistematizatzeak eta partekatzeak praktika indartzeaz gain, testuinguru bakoitzera egokitutako estrategiak finkatzeko aukera ematen du. Bizi izandakotik ikastea ezinbestekoa da lankidetza publiko-sozialari eusteko.
Agian gakoa ez dago gehien ikusten den horretan, ezta berehala neurtu daitekeenean. Agian, lankidetza publiko-sozialaren benetako indarra ikusezinean ehuntzen da: txostenetan agertzen ez diren zaintzetan, kolektiboa sostengatzen duten harremanetan, astiro azaleratzen diren ikaskuntzetan entzutea eta konfiantza dagoenean.
Izan ere, dimentsio ikusezin hori —baina sakonki bizia— biziz soilik eraiki ahal izango dugu lankidetza publiko eta komunitario bat, benetako sustrai eraldatzailea duena.
EZAUGARRI HONI BURUZKO INFORMAZIO OSOA ESKURATU!